Debata ekspercka – Jak daleko polskie przedsiębiorstwa są w drodze do Przemysłu 4.0?

Analizując projekty inwestycyjne w publikacji BPC GROUP POLAND zauważyłem, iż wiele firm nie posiada rozwiązań klasy MES, SCADA. Jeżeli chcemy budować nowoczesne systemy produkcyjne, które będą działały na poziomie Przemysłu 4.0, to nie możemy dalej być jedną nogą w średniowieczu. Cała automatyzacja i informatyzacja, jakakolwiek by one nie były zaczynają się od informacji pomiarowej. Informacja ta nie może funkcjonować na papierowych karteczkach, które przynoszą mistrzowie, a potem są wpisywane do Excela – to nie ten etap! Firm słabo zinformatyzowanych jest mnóstwo. Niestety zdarza się, że nawet w dużych firmach, wydawałoby się takich, które powinny być blisko Przemysłu 4.0, MS Excel służy do planowania i monitorowania produkcji.

Przedsiębiorstwa wolą inwestować w maszyny niż systemy informatyczne. To kwestia mentalności. Kiedy prezes firmy ma kupić maszynę za 1,5 miliona to on ją widzi, jest ona czymś namacalnym. Jeśli przyjedzie ktoś i chce mu sprzedać system IT za 2 miliony, którego nie widać, bo jest gdzieś na serwerze to on nie widzi realnej korzyści. Niestety tutaj widać słabość managerów.

Silnym bodźcem w rozwoju przedsiębiorstw branży mięsnej był dostęp do środków unijnych oraz narzucane bardzo mocne wymogi jeśli chodzi o sprawy HCCP, higieny, BHP. Nagle przeskoczyliśmy z poziomu firm, które nie miały nic do poziomu firm, które zainwestowały w niesamowite maszyny, w automatykę. Niestety zabrakło tej otoczki merytorycznej. Przedsiębiorstwa kupiły maszynę, ale nie pomyślano o tym, że ona zbiera dane, które trzeba w jaki sposób kolekcjonować, obrobić i wrzucić na przykład do ERP, który będzie bezpośrednio z automatyką współpracować.

Polski przemysł informatyzuje się kiedy jest to wymuszone. Dobrym przykładem jest automotive, gdzie duzi producenci wymusili inwestycje na małych przedsiębiorstwach, z którymi współpracują. W przypadku rynku farmaceutycznego inwestycje spowodowane są narzuconymi wymogami prawnymi np. serializacją. Jak się okazuje, w tym przypadku, na początku rzeczywiście mówiono o inwestycjach w maszyny, modernizacji linii produkcyjnych, o systemach informatycznych. Potem okazywało się, że te inwestycje ograniczały się tylko do zakupu maszyn do serializacji i ewentualnie do jakiś dodatków, prostych aplikacji, które obsłużą proces programowo. Zabrakło inwestycji w rozbudowane rozwiązania do gospodarki magazynowej czy traceability. Inwestowano tylko tyle, aby spełnić wymóg formalno-prawny.

Dzisiaj nie powinniśmy być tylko dostawcami systemów, ale powinniśmy wskazać przedsiębiorcom rzeczy, których być może nie widzą. Przedsiębiorcy zastanawiają się kim jest dostawca: sprzedawcą czy też partnerem, który wesprze mnie w procesie usprawniania mojego przedsiębiorstwa.

Naszą rolą jest pokazywanie wartości dodanej. Ważne jest aby dostawcy nie byli postrzegani tylko jako sprzedawcy, jako ktoś kto przyjdzie i wdroży system. Ważne, aby projekt był partnerski i rozwojowy dla obu stron. Budowanie wartości dodanej to z jednej strony pokazanie klientowi, że spotykamy się z przedsiębiorstwami takimi jak jego, więc mamy szersze spektrum, szerszy horyzont poglądu na jego problemy. Nie jesteśmy jego wrogiem, który chcę tylko sprzedać, ale trzeba pokazać, że wdrożenie tego systemu rozwinie i jego firmę i wzbogaci o kolejne doświadczenia.